Een coquette vrouw

geweest en met druk praten en luid lachen elk ander gesprek had afgesneden en onmogelijk gemaakt —, en dat nu elkeen ontstemd was tegen haar. Elkeen, behalve hij —, en dat troostte haar, daaraan hield ze zich vast.

״We moeten naar huis, Ina, het wordt te laat."

״Het is nog heelemaal niet laat," weerde zé overmoedig af. Coba haalde de schouders op.

״Voor mij wordt het te laat —, maar doet jij wat je wilt."

Het was duidelijk, dat ze Ina's geheimen toeleg al had geraden: haar alleen te laten weggaan en zelf door Egbert te worden thuisgebracht.

Ina's hart klopte in spanning, maar hij schilde met aandacht een appel, — het gesprek was hem blijkbaar ontgaan —, en nu stond ze hulpeloos tusschen Coba en Geerte, die haar beiden hadden doorzien. Geerte had geen woord gezegd om haar terug te houden, na haar opmerking.

״Nu ?" vroeg Coba.

„Het was maar gekheid, ik ga met je mee."

Haar stem was ineens bevend en heesch —, zou hij nu niet opstaan en aanbieden hen thuis te brengen ? Hij was klaar met zijn appel en stond van tafel op.

„Is het droog?" vroeg Ina, alleen om zijn aandacht te zekerder op hun heengaan te vestigen, want niemand kon het weten en het kon haar niet schelen ook.

Hij ging naar het raam.

„Het is heel goed weer, volle maan — maar binnenshuis en op pantoffeltjes toch altijd het best —," toen liet hij zich behaaglijk neer in zijn hoekje op de rustbank en strekte de beenen.

„Mag ik u misschien even thuisbrengen ?" kwam schuchter-blozend het neefje, „ik doe het heel graag."

„O, wat heb ik een galanten neef," spotte Egbert.

„Dank je, hoor," zei Coba. Ina gaf geen antwoord, ze werd rood van toorn om het aanbod, dat immers haar toeleg verried, maar haar aandacht bleef fel en vast bij Egbert, ze had er zich al in geschikt om alleen te gaan, hij lachte haar toe van de rustbank, waarop hij zat en zij, de ontstemming die haar even beroerd had, met geweld verjagend, lachte ook, behaagziek vleiend en zag haar eigen gezicht, als voor een spiegel en hoopte dan plotseling weer dat hij toch zou opstaan en met haar gaan.

De andere jongen inmiddels was met hun hoeden en mantels binnengekomen, ze liet zich door hem in haar mantel helpen, zonder een woord te zeggen, bijna zonder hem aan 18