Een coquette vrouw

die platte, stuitende zegswijze vernam en er van rilde, maar daarna had ze die veel vaker wel gehoord —en, erger, ervaren dat bijkans alle menschen zoo leefden, 'voor ״de zaken" eerst en dan voor ״het meisje" — of wat daar overeenkomstig aan was. Hoe vlak en vaal, kil en redeloos leek haar de wereld en het leven, zoovaak zij, die 't altijd weer vergat, daaraan herinnerd werd. En Ramondt was als de overigen ook, — om zijn drukke praktijk was hij weggebleven en had niet meer naar haar omgezien —, en hoe stellig had ze, zonder gezet overdenken, van hem verwacht, dat hij anders zou wezen.

״Ina, je slaapt toch niet ? Sta. op, dan gaan we naar boven en als Egbert bij uitzondering eens zoo minzaam is geweest om klaar te zetten —, dan kunnen we meteen een boterham eten."

Moeizaam en lusteloos rees Ina overeind. Ze was nadat de anderen waren heengegaan met Coba achtergebleven öm boven bij Geerte's broer nog een uurtje na te praten.

Ze liep kil, huiverend en diep-verslagen, na den onbevre-digenden avond, het stil liggen in de kou, het verwarrend napeinzen, achter de anderen een duister trapportaal door, een oud wenteltrapje op en stond plotseling in een licht, warm, laag vertrek, onder een bruinberookte balkenzoldering. Een bleeke jongen die bij het vuur zat te lezen, keek op en lei zijn boek neer bij hun binnenkomen —׳, een oudere man met een blonden baard rees geeuwend en zich verschrikt de oogen wrijvend, van de kanapee op. De jongste was Geerte's neefje, de andere haar broer.

״Zeker weer den heelen avond geslapen," smaalde Geerte, ״en niet klaargezet of niets."

״Hè meid, slapen is zoo lekker —, bederf er nu niet dadelijk de goede uitwerking van. Als je mij even laat besterven, zal ik helpen met alle macht." Hij rekte wijd de armen boven het hoofd, strekte de beenen voor zich uit, stak de handen diep in de zakken en bleef zitten.

Een gevoel van verruiming en rust trok weldadig door Ina heen. De warme kamer, de oude meubels, de pijpedamp, het gezellige, blonde gezicht, vooral de luchtige woorden deden haar goed tot in haar hart. Ze voelde een begeerte, het troebele, ontstemmende, hinderlijke, het wurmen en tobben van zich af te werpen en vroolijk te zijn.

Het neefje was gedienstig opgestaan en verontschuldigde zich, dat hij niets had klaargezet.

״Onzin," sneed Geerte af met haar besliste stem ,״ ,—׳jij

13