Het Joodje

71

wolk zacht deinde boven zijn hoofd, hapte gretig van een groote augurk aan een ijzeren vork gestoken, die hij in de vrije hand hield. Die man was oom Jozef —, Bennie herkende hem dadelijk —, oom Jozef, die nu vader beter den slag van het boekenverkoopen beet en de klanten had, goedig trachtte op die manier nog wat bij te verdienen, daar voor degelijker negotie voorshands het geld ontbrak. Nog even, nog enkele minuten en ze zouden langs hem gaan en hij zou moeten groeten en Bob zou weten dat die man zijn oom was. Hij voelde zich ellendig, beschaamd, om zijn gevoel en toch niet bij machte het anders te maken — uit de kortstondige glorie om den schijn van gemeenzaamheid met Bob, werd hij weggerukt in een wreede werkelijkheid van schaamte en verwarring. Toen dacht hij ineens aan het verhaal dat de leeraar dien middag had verteld en het kwam in hem op, dat ook Bob duidelijk blijken van bewondering voor het gedrag van den veldheer gegeven had. Een verluchting viel over hem —, Bob ging immers ook met den chauffeur uit visschen —, misschien hechtte hij toch minder aan rijkdom en stand dan hij had gedacht. Een zijstraat bood ongedachte uitkomst —, hij aarzelde; die inslaan, onder een voorwendsel, dat hij voor een winkel wilde kijken of iets anders —, het was gemakkelijk genoeg —, maar hij wilde niet. Medelijden met oom Jozef, zoo goed, zoo vriendelijk, zoo mager en schraal, eigen trots, waaraan hij zich wanhopig vastklampte en een plotseling in hem op