Het Joodje

70

uitverkorenen te behooren? Neen, daarom was het niet, maar omdat Bob daar nu naast hem liep en er zelfs niet aan dacht, dit eene voor hem te verbergen en zelfs niet verlegen werd, nu hij het zei, en hem onderwijl meetroonde naar zijn huis, om zijn werk af te schrijven en hem daarna weer af te danken en wat zou hij lachen, en hem bespotten achter zijn rug, als hij ook maar vermoedde, van wat er nu stormend in hem omging, bijna de tranen naar de oogen, een brok van bitterheid naar de keel dreef, Neen, hij zou zich niet blootgeven, zijn fierheid ongerept bewaren —, en juist wilde hij onverschillig en luchtig vragen wie van de klasgenooten er komen zouden, toen hij koud en bleek werd van schrik om wat plotseling hij zag, een eind verderop, in de lange, drukke winkelstraat, die uitmondde in het marktplein, dat hij vermijden wilde.

Bij een kar, beladen met een dubbele rij groezelige houten kuipen, door latwerk gescheiden en gesteund —, een zuurkar, Bennie zag het dadelijk —, stond een man, schraal van gestalte, sjofel in de kleeren, een lange stok, waarboven aan een onzichtbaren draad, een dikke kluw van roode, groene, paarse kinder-ballonnen, zacht heen en weer zweefde, over den schouder, De kleuren fonkelden in den milden glans van de Mei-zon, reikten bijna tot de laagste takken der pas ontloken boomen en mengden zich met het stralend-jonge groen —, de man, onbewust van de lichtende, kleurige pracht, die als een wonderlijke