Het Joodje

66

en smeekte zijn hulp, Dom was Bob, een van de domste uit de klas, en onverschillig ook, hij dacht alleen aan zijn plezier — maar vreemd, Bennie kon er hem toch niet om verachten. Op zijn vorige school had hij met innige minachting op domme kinderen neergezien —, hier leek zijn knapheid waardeloos, zijn ijver bijna belachelijk, de glans van zijn betere vermogens verbleekte voor dien van hun hoogere beschaving en stand —, hij moest er, of hij wilde of niet, den ander om bewonderen, het was sterker dan zijn inzicht, sterker dan wat meester Becker hem had ingeprent. Maar hij liet niets blijken, hij zei alleen:

,,Goed, dan ga ik maar even met je mee naar je huis/’

,,Graag”, zei verlucht de ander, wiens overmoedige zekerheid was weggetrokken, nu Bennie scheen te aarzelen en zich heelemaal niet bijzonder happig toonde. En ze sloegen samen den weg naar het villapark, waar Bob woonde, in. Het was aan het andere eind van het dorp —, en eenmaal de stille straat uit, voelde Bennie een schok van ontsteltenis, hij zag de ongewone, bijna feestelijke drukte in de straten en begreep, dat er weekmarkt was. Zijn vader stond daar nu met boeken — zijn vader, dien alle jongens „Moossie” noemden en met wien ze gemeenzame grapjes maakten —, en tante Rebecca stond er ook, schreeuwend en lokkend achter haar garen en kant en lint en lappen —, maar op den schok van schrik