Het Joodje

62

beider handelwijze maar één verklaring ziende: „antisemitisme”, Maar geen cent zou hij ooit meer van ze zien — was hun geld soms minder waard dan van zijn gojsche klanten! — en op staanden voet ging ze er heen, zij zou hem eens zeggen waar het op stond, ze had lak aan zijn deftigheid, zij zou hem leeren hoe hij zijn kinderen opvoeden moest, en die dame vertrouwde ze ook niet, was óók een „resjaante” zoo goed als de rest. En vader moest klagen bij den leeraar!

Er was geen houden aan, Bennie smeekte, huilde, bezwoer dat hij alles maar gelogen had —, ze sloeg haar mantel om, piekte driftig haar hoed vast en ging —, hij vloog snikkend naar zijn kamertje, sloot zich daar op en toen ze thuis kwam dorst hij zelfs niet vragen wat er voorgevallen was.

Met roodgloeiend gezicht en schitterende oogen stond Bennie dien middag op van zijn plaats, om naar huis te gaan. Het laatste uur was een geschiedenisles geweest en de leeraar had een verhaal voorgelezen hoe een krijgsman uit de oudheid, van nederige afkomst, maar door veldheersdeugd en oorlogsroem tot een hoog ambt gestegen, zijn hoogbejaarden vader had weten te eeren en te handhaven tegenover de spotzieke wreedheid van lichtzinnige jonge aristocraten, Het was op een dag geweest dat hij een