Het Joodje

59

hem zoo hooghartig hij zich toonen kon, af, met een gevoel van voldoening, dat hij dat nu óók eens mocht doen.

De eerste week — na den allereersten dag — liet hem gelukkig niet veel tijd, over die dingen, welke zooveel strijd en verwarring in hem teweeg brachten, lang na te denken —, de regeling der lessen, de opgave der aan te koopen boeken, waarbij de arbeidersjongen de zijne openlijk in de klas uit het „boekenfonds” toebedeeld kreeg, maar hij niet, tot zijn voldoening en trots, omdat meester Becker ze voor hem koopen zou en vader er zelfs een kleinigheid bijleggen wilde, zoolang de zaken het toelieten —, het komen en gaan der leeraren, zulke deftige heeren, voor elke les een andere, zoo voornaam en gewichtig, bijna allemaal „doctor” in het een of ander —, dit alles nam zijn belangstelling volledig in beslag en het eenige, wat hem hinderde, was tante Rebecca's voortdurend vorschen en visschen naar zijn „nieuwe vriendjes”, met wie hij omging, wie er tegen hem gesproken had, of ze hem wel groetten op straat —, al welk vragen hem benauwde en tegenstond, heimelijk vooral omdat het hem telkens zijn eigen diep-verborgen, niet-erkend wenschen en hopen zoo pijnlijk bewust maakte.

De waarheid was, dat hij vrijwel alleen bleef, omdat hij anders dan de anderen was, de zoon van het boeken-Jood je, maar ook omdat de anderen in hem een „blokkertje”, die hen allemaal inhalen zou,