Het Joodje

58

„Arbeid Adelt” —, dat moest hij ophangen in zijn kamertje, boven zijn bed.

Zoo was hij naar school gegaan —, en den eersten dag had hij zich benauwd gevoeld, aanhoudend beklommen door den drang op zijn eigen houding en op die der anderen te letten, terwijl al die anderen zich ongedwongen bewogen. Deed hij niets, dat zijn innigen hunker naar gemeenzaamheid met hen verried — en deden zij niets, dat van verachting en van spot blijk gaf? Of hij wilde of niet —, hij moest naar ze kijken, naar hun kleeren, hun haar, hun blanke gezichten, luisteren en spieden naar wat ze deden, lachten, praatten, die anderen, waarvan de meesten elkaar schenen te kennen —; hoe hij zich ook schaamde voor zichzelf, hij brandde van begeerte om te weten, wie de jonkheerszoon was, waar het baronnendochtertje zat en zijn schaamte brandde feller, nu hij meende op te merken, dat geen der anderen zich daarover bekommerde. De stugge weesjongen, ouder dan de anderen, ging ook nu alleen zijns weegs en scheen van plan dat te blijven doen —, maar om vier uur werd Bennie aangesproken door den zoon van den werkman, dien hij op den examendag had zien wachten, den leelijken, groven jongen, van wien hij een innigen afkeer voelde, Maar hij wilde niet weer dadelijk als minderwaardig en daardoor de natuurlijke lotgenoot en gelijke van eiken lompen vlegel aangemerkt worden —, hij voelde zich be-leedigd door de toenadering van den ander en wees