Het Joodje

56

haar over. Waren vader en moeder er alleen geweest — moeder vooral, zoo zacht en schuw, maar toch niet ordelijk als meesters vrouw, al had moeder zelf daar geen flauw begrip van, omdat ze die orde eenvoudig niet kende — en desnoods oom Jozef, en Bekkie dan niet zoo giechelig en brutaal —, Saartje helder ge-wasschen en goed gekleed —, maar het was om tante Rebecca, om haar alleen —, doch terwijl hij er zich rekenschap van gaf, dacht hij ook aan het ledikant je, aan het kastje, dat ze hem zoo gul en mild van eigen geld gegeven had, hoe ze nooit een cent voor zichzelf hield — ze stond met garen en lapjes en kant en maakte soms heel goede zaken — en zijn hart verwarde zich in dankbaarheid, schaamte, berouw. En weer, weer nam hij zich voor: nooit zou hij zich van haar, zoo min als van de anderen, vervreemden.

's Avonds bij den meester, onder het afdakje tegenover de lathyrussen had hij heerlijk gezeten, terwijl meesters vrouw thee schonk aan een keurig tafeltje, met een smetteloos wit kleedje overdekt, en het theelichtje flakkerende glansj es zette diep in het blanke nikkel van trekpot en suikervaas —; thuis, wist hij, was nu bezoek en overvloed van zoetigheid, maar hij voelde zich behaaglijker in de open avondlucht, onder de ruischende boomen, die hem lathvrus-reuk toewoeien, bij het eenvoudige, smakelijk gediende kopje thee, met vogelgerucht en kikkergezang in de wegschemerende verte.

En de meester, zwaar dampend uit zijn pijp, zoo