Het Joodje

55

jaarsmorgen in de Synagoge, na vooraf gevraagd te hebben of hij de dienst bijwonen mocht. Dit alles ook beteekende eer, „kowed” voor haar en haar familie —, en „kinnesinne” van de anderen, nijd die ze maar kwalijk verborgen onder zure „gijntjes” op den „mesjoggenen visch”, die de meester heette te zijn in hun oog. Door zijn invloed — zonder dat ze het zelf wist — had ze Bennie’s vader — de moeder vond alles goed, die had geen „lef” meende tante, een echt stuk onverstand was ze — overreed Bennie een eigen kamertje op zolder te geven, voor haar eigen centen een halfsleten ledikant bij haar achternicht in oud-roest aangeschaft, zoodat hij nu niet langer met Saartje in de bedsteê hoefde te slapen, hem een kastje gegeven voor zijn boeken, en hem behoorlijk in 't pak gestoken —, maar zoodra ze meende te bemerken, dat de meester Bennie van hem af, en naar zich en zijn vrouw wilde toehalen, dan kreeg haar jaloersche nijd weer de overhand, Meesters vrouw kon ze niet zetten, die kwam niet bij ze, die vroeg ze nooit, die was, met haar uitgestreken gezicht, wat Bennie ook tegenspreken mocht „een stille resjaante”, een verkapte Jodenhaatster, dat stond in haar vast.

Bennie wist beter —, maar hij wist ook dat meesters vrouw stil en gesloten, pijnlijk ordelijk, het geen kwartier met tante Rebecca, geen kwartier in hun kamer had kunnen uithouden —, en hij bracht nooit een enkele van tante Rebecca’s uitnoodigingen aan