Het Joodje

45

op dat laatste woord en veel bereddering stond ze op en ging de kamer uit. En nu kwam oom Jozef achter moeders stoel staan en bukte zich en fluisterde — alweer dat ellendige fluisteren, en alweer het bevreemd, gehinderd opkijken van den meester —, Bennie luisterde scherp en angstig en verstond het woord „presenteeren” en een nieuwe schrik maakte zich van hem meester; als ze nu maar niet met thee of koffie kwamen —, van de daagsche kopjes had bijna geen enkel nog een oor, in de suikerpot zaten breede, zwartgekoekte barsten en het Sabbath-goed zouden ze toch wel niet willen opzetten — daar was het al zoover, en moeder, nu voor ’t eerst iets zeggend, vroeg bedeesd den meester of hij een kop koffie gebruiken wilde. Gelukkig neen —, een pak van zijn hart —, als ze nu maar niet bleven aandrin^en, of toch de koffie brachten. Wenkte vader daar niet —, ja, maar het was tegen Bekkie, dat ze Saartje meenemen en helpen moest, die bedenkelijk en benauwd zat te kijken in haar kinderstoel. Toch alweer had de meester zijn gesprek moeten onderbreken en alweer keek hij misnoegd om naar Bekkie, die bij de keukendeur haar woede, omdat ze de kamer uit moest, op Saartje, die niet vlug genoeg meeging, in een paar vinnige stompen koelde, waar oom Jozef zich dadelijk in mengde. Eindelijk, eindelijk, waren ze allemaal weg, en zat hij met vader en moeder en meester alleen en mocht nu ook eens wat zeggen. En vader keek niet meer zoo gewichtig en machtsbewust, hij voelde zich