Het Joodje

40

hem bijna in zijn eigen woning niet brengen. En het was niet enkel om de meubels, het vlekkig en slordig bijgelapt behang, het was tante Rebecca’s bemoeizieke stem, haar redderigheid, haar wit jak, dat aan de hals altijd openhing —, en hij nam zich voor, niet op den meester te wachten om vier uur, maar den meester vooruit, weg te rennen naar huis toe.

't Lukte niet, zijn verstrooidheid haalde hem nablijven op de hals, meester Becker was nog eerder uit school dan hijzelf, wachtte geduldig, en terwijl ze samen naar huis toe liepen, vertelde hij van zijn plannen en voornemens —, dat hij voor Bennie een kostelooze plaats op het gymnasium wilde zien te krijgen — jonkheer van Twist, dien hij kende van de bestuursvergaderingen van de vereeniging tot bestrijding van tuberculose, had daar het meeste zeggenschap in — als Bennie’s ouders meewerken wilden en hem jarenlang onderhouden, inplaats van voordeel uit hem trekken, dan lukte het waarschijnlijk wel, Bennie zou dan alles leeren en worden, waartoe zijn aanleg hem voorbestemde — hij-zelf, bekende hij nederig, had het niet ver gebracht: hij was als kind een droomer geweest, had op school niet uitgeblonken, en toch had hij in plant- en dierkunde wel wat kunnen bereiken, bij goede en wetenschappelijke opleiding — maar Bennie zou in kringen verkeeren, ver boven den stand van zijn ouders! Op school al —, en hij moest altijd zorgen, dat hij het hoofd hoog bleef dragen, nooit zich schamen dat hij een arme jongen