Het Joodje

26

Hun pyramiden, hun mummies, de wonderlijke menschenbeelden, Ramseskoppen als uit droomen —, het eene blad na het andere sloeg hij om, in zachte vervoering lezend en kijkend, wijde landschappen, woelige straattooneelen — en weer dat besel, dat dit alles nu, nu, nu in ditzelfde oogenblik, terwijl hij hier in school zat, leefde en bestond —, tot hij eindelijk de laatste bladzij voor zich had en het reisverhaal uit was en op de volgende bladzij een ander aanving: „Een gevaarvolle Gletschertocht", Maar dat te lezen lokte hem niet —, hij was toch niet zoo bijster belust op avontuur — al trok „Heemskerck en Barentz op Nova-Zembla" hem aan, omdat zij „de voorvaderen" waren — en met een zucht hief hij het hoofd op, het was alsof de weldoende warmte der vervoering stil van hem afliep, hij voelde zich vreemd verkild en had een oogenblik geen lust om verder te lezen, maar bleef stil voor zich uit staren en trachtte het zoete wonderlijke in zich vast te houden.

Toen schrok hij op; er was iemand binnengekomen, het was de meester uit de derde klas die met dien uit de vierde en de juffrouw van de eerste vanmiddag toezicht had, En nu bedacht hij zich, hij had de deur wel hooren opengaan, en een luider vleug van gerucht uit de gymnastiek-zaal was tot hem doorgedrongen, maatvast klappen en stampen en zingen en *t moest hem zelfs half-bewust geworden zijn, dat ze daar ,,’k Moet dwalen, 'k moet dwalen" speelden —, want hij had zelf iets zitten mijmeren van „schudden met