Het Joodje

23

Bennie afkeer en vrees, maar ook een soort van schuw ontzag, En daarvóór zat zijn „vriendje”, Dorus met de hazenlip, het vriendje, dat hij niet had gekozen, maar dat naar hem was toegekomen, omdat de anderen hem scholden, zijn gebrekkig neusklankig praten hoonend nabootsten en omdat Bennie ook werd gescholden en zelf dus wel niet schelden zou. Maar Dorus was geen aardig vriendje, hij teekende vieze figuurtjes op den muur en schreef er gemeene woorden onder, hij hield niet van lezen en niet van aardrijkskunde en bleef in het voorjaar stilletjes weg van school om stekelbaars te vangen.

Heerlijk om alleen te zijn —, met een boek van „De Aarde en haar Volken * open voor zich en nog twee anderen naast zich op de bank. Hij zuchtte van genoegen en streek met de hand over de twee gebonden deelen. En was niets heerlijker dan van vreemde landen te lezen en er prenten van te zien, maar toch niet alle beschrijvingen trokken hem even sterk aan. Nu pas had hij gelezen „De kleine steden in Toscane en hare kunstschatten”—, met afbeeldingen van paleizen en! kathedralen, wondermooi bewerkt, beschilderd en besneden —, zóó lang kon hij er niet naar zitten kijken of telkens viel zijn oog op iets te voren onopgemerkts —, „bas-reliefs” en „fresco’s” —, hij wist niet recht wat het allemaal was, maar de klank van de woorden bekoorde hem, was wonderlijk en onwaarschijnlijk als in een sprookje, en van de menschen, die hij bij de gebouwen zag afgebeeld, kon