Het Joodje

22

hier was het warm, hij kon den wind hooren loeien door den hoogen schoorsteen, vlak bij de kachel, waar hij met zijn boek naar toe was gekomen, zoo veilig en alleen in de klas, dat hij nu en dan opkeek en rondkeek als om telkens weer en bewust de volle heerlijkheid om dit veilig zijn en alleen zijn genietend in zich op te nemen, Hij staarde de leege banken langs en stelde zich de jongens en meisjes voor, die er gewoonlijk zaten, door de latten der leuningen heen keek hij in de open kastjes onder de vale, gele bovenbladen en zag in alle het blauwe schrijf schrift, het grijsgekafte leesboekje, den smoezeligen rand van de lei onderaan. Daar ginds, op de voorste bank, zat de groote, rosse meid met haar dikke armen ,die wel een vol v/assen vrouw leek en altijd zoo aan den meester hing, en achter haar het knapste kind van alle meisjes, een zwak en bleek stumpertje, dat haar sommetjes uitrekende in ongelooflijk korten tijd, Hij zelf won het in ’t leeren van alle jongens, van allemaal, maar rekenen was zijn zwakste vak. Geschiedenis en aardrijkskunde vooral, dat vond hij heerlijk! Daar was zijn bank, een heel eind weg —, maar vanmiddag mocht hij zitten waar hij wilde —, hoe wonderlijk. Nu zat hij, achteraan, op de plaats van den belhamel, met wien de meester geen raad wist, een sterke, kwaadaardige jongen, niet groot, dom, waarvan de anderen vol bewondering vertelden, dat hij Zondags sigaren rookte als zijn vader en dat hij met kermis dronken was geweest, Voor hem voelde