Het Joodje

21

zwemmen of uit kikkers vangen te gaan. Zijn gedachten stonden er niet naar, hij was misschien wel, wat de jongens hem noemden: een suffert.

Zoo noemden ze hem, en ook „het Joodje", Dezen middag nog had hij het gehoord, toen de eene van de beide toeziende onderwijzers den ander meldde, v/ie er schoolgekomen waren: ,,van de hoogste klasse alleen „het Joodje”.” Tante Rebecca moest het weten, zij zou in staat zijn met opgestoken zeil op school te komen en den meester uit te maken voor een „frotte anti-semiet” —, hij zou het maar niet zeggen, de meester meende het immers niet kwaad —, en dat was misschien het erge juist. Dat zonder kwaad te meenen spotlachend zeggen: „het Joodje” —, maar de spotlach was misschien, omdat hij alleen van allemaal uit de klas niet was gaan schaatsenrijden. Doch zoo vaak hinderde hem de achtelooze spottoon die geen kwaad bedoelde, hinderde hem meer dan schelden, waarop hij zich tenminste met een schop en een stomp verweren kon — want wat anders bleef hem te doen, toen voor een paar dagen de vischvrouw den jongens op straat het schelden verbood „omdat Joden toch óók menschen zijn evengoed als wij” en hem nog eens genadig toeknikte in het verder gaan, wat anders had hij kunnen doen dan met bevende lippen tranen en haat te verkroppen en te verbijten?

Neen, hier zat hij veilig en goed, kon geen mensch hem zien, hem vernederend in bescherming nemen,