Het Joodje

19

dat rijk en mooi en rein en vrij en gezond mocht gaan.

Hij stond op en ging naar het waschhok achter het keukentje, en deinsde op den drempel terug voor den dikken, witten, stinkenden walm, die hem tegemoet sloeg. Boven het roestig fornuisje in den hoek, over een ijzeren ketel gebogen, stond bleek-vertrokken van hoofdpijn zijn moeder en kookte hun vuile kleeren uit.

Het was nu winter geworden en in de vaarten en slooten langs het dorp lag het ijs star en dik na dagenlange vorst. Middag aan middag vroegen en kregen de jongens vrij voor schaatsenrijden, dan was echter de school niet gesloten, een paar meesters moesten beschikbaar blijven voor kinderen, die schaatsenrijden niet konden of niet mochten. Dat waren hoofdzakelijk de kleintjes uit de lagere klassen, met een enkele die pas ziekte achter den rug had, ze mochten spelen in het gymnastieklokaal en behoefden niet te leeren. Van zijn klas, de hoogste, was Bennie alleen ter school gekomen en het rouwde hem niet. Gistermiddag, het was Woensdag geweest, was hij langs de groote breede vaart gegaan, waarop de jongens reden, de armere, die van zijn school en gelijksoortige anderen, de rijke kinderen reden op afgesloten terreinen, sommigen uitsluitend op vijvers in hun eigen tuin —, en hij had hun vermaak gadegeslagen, zelf rillend van kou in den scherpen wind