Het Joodje

17

erop was geweest toen Bekkie met het boek thuiskwam, dat een ander kind had gedaan, maar waarvan natuurlijk een Jiddekind weer de schuld moest hebben. Bekkie moest er zich maar niets van aantrekken, ze had niemendal met dien meester en zijn armoedige boekenrommel, waar zoo'n drukte van werd gemaakt, te maken, ze moest het maar eens goed zeggen, ze kon toch immers thuis haar woordje ook wel doen? dat die vetvlek erop was geweest, dat tante Rebecca het kon bezweren bij alles wat heilig was, dat er bij hen thuis nergens vetvlekken op werden gemaakt, dat de meester maar op zichzelf moest letten, dat vader anders naar den bovenmeester zou gaan en dien eens vertellen, wat voor anti-semietische gemeene streken die meester uithaalde, en hoe hij de Jodenkinderen knauwde en van alles de schuld gaf.

„Dat doet hij ook, dat doet hij ook", snikte Bekkie, blij, dat tante Rebecca’s toorn zich van haar had afgewend, „dat kind waar ik naast zit, een gemeen kreng met rood haar, die zegt alle dagen, dat ik beesten heb en dan steekt ze haar vinger op en wijst op me en zegt dat ze er een ziet loopen op m’n jurk en dan doet ze net of ze er een afhaalt —, enkel maar om de gang in te mogen gaan en de plaats op om hem v/eg te brengen, maar er is niemendal van aan, ze liegt alles en ze zit zelf den heelen dag te krabben, maar de meester gelooft het en die zet me apart op een bank en geen een wil er met me spelen/*

2