Het Joodje

15

geen opstand, eerder tevredenheid was, dat hem alles deed vergeten, zijn eigen leed lichter en geringer achten, zoodat hij zonder bitterheid of wrok den groep kinderen kon gadeslaan, die voor een tuinhek stonden met de blinkende fietsen aan hun hand, in wit gekleed en elkaar aanstietten, lachten, terwijl hij voorbijging —, neen, het deerde hem niet, het drong nauwelijks tot hem door, zoolang die zoet-ruischende, fijne pianoklank tusschen riekende bloemen en zwaar boomloof door, van ver af zijn geest bleef beroeren —, nu het weer zweeg, leek de wereld, alles om hem heen, toch zoo zonnig en bloeiend, plotseling droever en verdord, als trok een wolk over zijn hoofd voorbij, en nu een der jongens van zooeven hem onhoorbaar verraderlijk op zijn fiets achterop was gekomen en wreed schertsend dreigde omver te rijden, gloeide hem de drift naar het hoofd en hij zou, met een trap, fiets en jongen hebben omvergeworpen, als de jongen niet snel was uitgeweken en lachend weggereden.

Hij voelde zich vreemd ontdaan, terwijl hij den jongen nakeek. Het was een rijke jongen, uit een der grootste villa’s hier aan den weg en hij vroeg zich in killen schrik af, wat er wel met hem zou zijn gebeurd als de jongen was gevallen en zich had bezeerd, Thuis werd hem ingeprent de rijken uit den weg te gaan, twist en straatrumoer te vermijden, ze waren arm en ze waren Joden, ze trokken altijd aan het kortste eind. Het dorp was anti-semiet — beweerde tante Rebecca, oom Jozef zei lachend dat