Het Joodje

13

had hooren noemen —, hij had ze alle gelezen, gretig, in een huivering van verlangen en vreemd ontzag en nimmer was het wachten hem zoo kort gevallen.

Toen was hij binnengeroepen, toen de ellendige pijn, waarin hij niet gillen wilde, enkel wanhopig snikken en rillende zich wringen, omdat in de verdere kamer de mevrouw in ’t wit en de trotsche kinderen zaten, en daarna de versche kap weer op, het pleister stevig aangedrukt, de woorden van den dokter, al zoo vaak gehoord, dat het nu wel gauw geleden zou zijn, de grauwe muts weer over de ooren en weg naar huis.

Het leven thuis was nu wel lichter geworden door oom Jozef en doordat de zaken beter gingen. Oom Jozef was zoo vriendelijk en vroolijk, veel jonger dan vader, bijna een jongen leek hij, zoo klein en mager in zijn hemdsmouwen met de altijd lachende en grappende mond — op de markt sprong hij als een pias achter zijn stalletje heen en weer, wist de menschen te lokken en vast te houden met dwaze gezichten en koddige uitroepen, en liet ze niet los voor ze iets van hem hadden gekocht en meegenomen. Een jong schilder had hem gevraagd of hij zijn portret mocht schilderen, hij wilde hem daarvoor betalen, maar oom Jozef had lachend en grappend, in zijn hart eigenlijk gekrenkt, dat aanbod geweigerd.

Thuis maakte hij molentjes en poppetjes van papiertjes en vodjes voor Saartje, de kleine, die nog niet schoolging, hij wist de nijdig-kijvende tante