Aan Wal

82

Tante keek verbaasd. Vader keek heelemaal niet, die had z^fn oogen half-dicht en trok aan z'n pijp. Bart vroeg weer: „waarom?” — maar dat was meer uit gewoonte, omdat hij dat altijd vroeg.

„Voor de gezelligheid,” verklaarde ze zich nader. „Mijn mevrouw zet altijd bloemen op tafel als ze dekt.”

„O, is *t ’m dat!” begreep tante wijs.

„Ja,” zei Jantje.

„Maar wij zijn toch heel andere lui,” vond tante. „Zoo iets kunnen wij toch niet doen?”

Jantje moest zich even bezinnen, om uit dat verwarrende te komen: heel andere lui, — mocht je daarom geen viooltjes op tafel hebben? Als het toch móói was, gezellig was, waarom dan niet?

„Ik dacht dat vader het gezelliger vond, als hij thuis kwam,” verdedigde ze zich zwakjes, met een vragende blik op vader.

Vader mompelde iets, dat Jantje, die vlak bij hem stond, alleen verstond.

„Net je moeder...”

Ze liep vlug het trapje af, liet de andere drie boven zitten.

Haast liefkoozend zette ze het potje op het flanellen tafelkleedje. Zie je wel, het stond er goed op! En het mocht er nu staan, nu vader dat gezegd had daarnet. Wat tante zei, was alleen maar, omdat