Aan Wal

8i

booze gezichtjes. Thuis hadden ze wel een oud schoteltje om er onder te zetten, bedacht ze onderweg. Op het rood-met-zwart flanellen tafelkleedje zou het goed staan, en als ze aten... wat jammer, dat ze geen tafellaken oplegden bij het eten, want op het bonte zeil was 't natuurlijk lang zoo mooi niet.

Ze zou er nooit bij zijn, bij de maaltijden met het potje viooltjes op tafel. Ja, alleen Zondags. Maar door de week moest tante het ook neerzetten, — mevrouw deed het immers ook!

Ze zaten alle drie op ^ft dek, vader, tante en Bart.

„Hallo!” riep Jantje al van de wal af.

„Hallo!” riep Bart terug, en toen zag hij het potje viooltjes.

„Heb je dat van je mevrouw gekregen?” riep hij, toen Jantje nog niet eens over de plank was.

„Nee, zelf meegebracht!” juichte Jantje.

Ze stond nu op het dek, wijdbeensch, met het potje viooltjes voor zich uit.

„Gekocht? waarom?” informeerde Bart verder. Hij vond het zoo'n ongewoon geval.

„Ja, gekocht,” knikte Jantje tevreden.

„Voor wie?”

Dat was tante, die het vroeg.

„Voor... 'k weet niet, hoor, — voor vader en u en Bart, en... 'k weet niet, voor het tafeltje, voor het schip, voor jullie allemaal!”

Aan wal*    6