Aan Wal

7

wanten, en trok die aan vóór hij het handvat van de kar beetpakte. Zijn bovenlijf in de donkerblauw-wollen trui boog zich voorover, om goed te kunnen afzetten tegen de bevroren grond, — toen ging de kar vooruit en trok hem haast achter zich aan, zóó makkelijk ging het.

Jantje wachtte nu toch even, voor ze verder ging met ophangen. Even ’m nakijken, hem en de volle turfkar. Straks kwam de kar misschien leeg terug. Dat was al een paar dagen zoo geweest: de wagen leeg, en het grijzig-linnen geldzakje vol. *t Waren goeie dagen als het zoo vroor! En huur hoefde er niet betaald te worden, want het schip was heelemaal van vader zelf, en aardappels hadden ze in voorraad, en tante had nog niet lang geleden nieuw goed genaaid voor haar en voor Bart,—dus er kon heel wat bewaard worden voor de weken, dat er minder turf en geen aardappelen werden verkocht.

Ze ging het luik weer door, het steile laddertje af: de laatste portie goed halen. En even beneden een praatje maken met tante, die hun „kamer" al bijna heelemaal geredderd had, zoodat je niet meer kon zien, dat het vannacht een slaapkamer was geweest. Toen doorloopen naar het keukentje, waar de waschaker nog stond, en het uitgewrongen goed op een hoopje lag, klaar om mee naar boven te worden genomen.