Aan Wal

8

Het rook al heerlijk naar koffie in het keukentje. Mmm, als de wasch daar aan kant was, gingen ze met z'n beidjes hier een kopje drinken, tante en zij,..

En ze kneep ook maar net het laatste houten knijpertje in het laatste stuk, — een dikke gebreide borstrok van Bart, — toen tante’s roode hoofd boven het luik uit kwam kijken, en haar goedige, wat heesche stem vroeg:

„Ben je klaar, Jantje? 'k Heb al ingeschonken!"

Er was geen tooverspreuk, die haar zóó gauw naar beneden kon goochelen, als tante’s: ik heb al ingeschonken! Er was ook niets te vergelijken, — vooral nu, in de kou, — met dat gloeiend-heete kopje koffie, waar je je vingers haast niet om heen kon houden van de hitte, waar je pas na veel blazen en nippen een behoorlijk slokje van durfde nemen. En dan dat zitten, een beetje krom en een beetje lui, tegen de houten leuning, na al dat bukken en rekken en laddertje-klimmen van zoo’n heelen morgen! En dan de gezellige kletspraatjes-van-niks met tante, es een woordje, en es een heele poos niets, — dat was allemaal van een knusheid, die het koffie-drinken tot het hoogtepunt van den dag maakte.

Ze zat nu, een beetje in elkaar gedoken, met de vingers om het kopje gebogen. Oei, dat deed