Aan Wal

67

dat ze te jong was voor de derde! Anders was ze nooit bij deze mevrouw terecht gekomen!

,/k Heb zoo'n eenige betrekking gekregen!” riep ze tante toe.

„Ja? Gelukkig maar! En hoeveel verdien je?” Daar stond ze nu, die heele Jantje met haar eenige betrekking, en ze wist niet eens hoeveel ze verdiende!

„Dat heb ik vergeten te vragen,” bekende ze verlegen.

„Heb je ooit!” verontwaardigde tante zich, „wie vergeet dat nou! En het was nog wel zoo'n eenige betrekking! Wat was er dan voor eenigs aan?” „O,” — Jantje gaf tante een plotselinge zoen, die tante totaal van 'r stuk bracht, — „zoo'n schat van een mevrouw, — heel erg jong nog, en... en ze noemt me Janus!”

„Nou vraag ik je!” — tante wreef over de zoen, tot haar ronde linkerwang er van glom, — „ze weet niet hoeveel ze verdient, maar het is een éénige betrekking, want mevrouw noemt 'r Janus! Nou?”

„Ja tante, u begrijpt het nog niet zoo, maar ze is een schat.”

„Als ik je Janus zou noemen, zou je mij ook nog een schat gaan vinden!”

Jantje lachte gelukkig.