Aan Wal

6i

niet afbrachten van het besluit, dat zoo zeker was geweest in haar!

Maar dat mochten ze niet! Ze zou hun vertellen, hoe erg het was, hoe erg het altijd geweest was, met Meta samen te zijn. Ze zouden begrijpen, dat het uit moest zijn na dat van vandaag...

Toen Bart al naar bed was, vertelde ze het. Vader luisterde en zei niets, natuurlijk. Tante schudde het hoofd:

„Hoe kun je zóó maar weg willen uit zoo'n deftige betrekking! Die liggen niet opgeschept!” „Ik zal m'n best doen, gauw een andere te krijgen,” beloofde Jantje kleintjes.

„Maar zoo'n goeie krijg je niet gauw weer.” Jantje boog zich over de tafel heen naar tante toe, in haar verlangen om het nu toch heelemaal duidelijk uit te leggen.

„Dit is geen goeie betrekking. Wel een deftige, maar tante, dat is toch niet waarvoor je in betrekking gaat?”

„De menschen zijn toch goed voor je?”

„De menschen...” peinsde Jantje. „Die ken ik haast niet. Ik ken alleen Meta. En... o nee, tante, u weet heusch niet hoe vreeselijk dat is. Ze... ze voelt niets voor het werk, en voor mevrouw, en ze wil dat ik net zoo word. Dat kan ik toch niet? Wel vader? Toe vader!”