Aan Wal

55

als de zon er op scheen! Haast zonde om af te ruimen! En toch moest het gebeuren, — tante had toch gezegd: alles moest er uit, schoon en wel.

„Waar zal ik mee beginnen?" vroeg ze aan Meta.

„Kun je dat zelf nou niet uitzoeken?" bitste Meta.

Jantje zweeg, 't Was waar; ze moest toch een beetje zelfstandiger leeren werken. Maar er was altijd die angst om het verkeerde te doen, of om net te doen, wat Meta niet wou hebben. Dan was het toch maar beter eerst te vragen...

„Nee, blijf van dat kristal maar af," kwam weer Meta's stem, toen Jantje gretig-voorzichtig een flacon in de handen nam. „Dat zou je toch uit je handen laten vallen."

Jantje wist, dat ze het niet zou laten vallen; daarvoor hield ze veel te veel ervan. Maar ze zette het toch weer neer, en borstelde een stoel uit.

Het schattige tabouretje voor de toilettafel stond er nog.

Opeens, toen ze opkeek van haar werk, zag ze Meta op het stoeltje zitten, met een mal pruime-toetje in de spiegel kijkend.

„Hoe lijkt dat?" vroeg Meta met een overdreven nuffige stem. „Staat me wel, hè?"

Jantje keek verschrikt toe, hoe ze een geurig goedje over haar gezicht smeerde.