Aan Wal

53

„Nee/' lachte Jantje, ,/t komt niet doordat ik het gevraagd heb! Dat durfde ik toch m'n heele leven niet! Mevrouw was er uit zichzelf op gekomen,”

„Valt me van d'r mee,” verplaatste tante haar lof naar het juiste adres.

„Meta vindt het naar, snapt u dat nou?”

„Och ja,” mijmerde tante, „de tegenwoordige meisjes... In mijn tijd liet een meisje haar mevrouw geen rust, voor er met de schoonmaak begonnen werd.”

Jantje bleef er stilletjes over zitten nadenken, of zij misschien zelf niet bij „de tegenwoordige meisjes” hoorde, — of het daardoor misschien kwam, dat ze het zoo moeilijk had met Meta. Misschien... moest ze misschien meer op Meta gaan lijken? O, nee, dat niet! Dat kon ze nooit!

Of zou het misschien zoo worden, als ze ouder werd? Als ze zoo'n jaar of twintig was, ging ze dan ook zoo'n vijandschap voelen tegen haar mevrouw, tegen al wat van haar mevrouw kwam?

Nee. Nee, nooit. Anders had meester Bos het ook wel geweten, dat met de jaren alles veranderde, — dan had hij haar ook niet gezegd, dat ze zich moest gaan voelen, alsof ze bij haar menschen hoorde. Nee, dat wist ze wel, dat het er niet aan lag, dat ze nog niet oud genoeg was, of