Aan Wal

52

Vandaag deed ze nog het gewone werk, — maar morgen, morgen begon het pas!

Ze deed alles zooals anders, maar toen ze in de eetkamer het raam open had, en de zon heelemaal onbelemmerd naar binnen kwam, nam ze het mooiste kussen van de divan, dat gloeiend-warme kleuren had, en hield het in haar arm in het zonlicht* Zoo luchtte het meteen, vertelde ze zichzelf, — maar het was niet om het kussen te luchten, het was om die kleuren dichtbij zich te hebben, dichtbij zich èn in de zon... Het duurde wel eventjes, vóór ze het weer neerlegde...

Den heelen dag raakte ze dat gevoel niet kwijt, dat er wat bizonders was met dit weer. Toen ze 's middags de aardappelen schilde, ging ze vlak voor de open keukendeur zitten. Daar was eerst het plaatsje, en daarachter was de tuin. Daar waren nu nog niet veel bloemen in, maar de zon scheen er achter in, en als ze opkeek van haar werk, keek ze vanzelf naar dat plekje zon achterin. Ze had bijna zin, om de aardappelen in de emmer te plonsen, zooals vroeger, toen ze klein was. Maar dat hield ze in; zoo iets kon je alleen op je schip beginnen, en dan niet eens op haar leeftijd meer.

Ze kwam bijna jubelend aan boord.

„Morgen krijgt de slaapkamer een groote beurt!”

„Dat valt me van je mee,” prees tante.