Aan Wal

49

gedachten die gouden tijden weer. Als die men-schen er uit zichzelf niet aan dachten, dat het nu tijd was om schoon te maken, dan moest Jantje er maar eens een balletje over opgooien.

Niet durven? Gekheid! Ze vroeg het toch zeker niet voor zichzelf? Had je haar maar eens moeten zien in hdar tijd, of ze zoo iets niet zou durven zeggen als het moest! Jantje was veel te verlegen, dat was de zaak. Zoo zou ze nooit een flinke meid worden.

Maar Jantje dacht er niet over. Ze stelde zich al voor, hoe dat zijn zou: zij tegen Meta zeggen: „Meta, we moesten vandaag de slaapkamer maar eens een beurt geven, het is er net weer voor.” Of nee: zij aankloppen aan de eetkamerdeur, of de salondeur, of waar mevrouw dan was, en zeggen: „Mevrouw, het is echt weer om de slaapkamer een beurt te geven, zal ik maar meteen beginnen?”

Ze moest lachen als ze er aan dacht. Maar dat lachen liet ze tante niet zien, want die nam het geval heelemaal ernstig, en zou diep beleedigd zijn, als ze merkte hoe Jantje er over dacht.

Toch, toen ze dien morgen haar schort aandeed in de keuken, zei ze zoo nèt-toevallig tegen Meta:

„Wanneer begint hier de schoonmaak?”

Meta was niet gewend, dat Jantje uit zichzelf

Aan wal.    4