Aan Wal

43

daar nog precies zooals ze binnen gekomen was.

Vader zei niets. Die trok aan zijn pijp en keek Jantje alleen maar aan.

„Ze is natuurlijk nog wat ondersteboven d'rvan,” suste tante.

„Ja,” knikte Jantje weer.

„Ik giet wat water op de thee, en dan drinkt ze eerst even een kopje, niet?”

Tante praatte net als tegen een klein kindje, — zoo mocht ze al niet eens meer tegen Bart spreken!

Toen tante in het keukentje rondscharrelde, nam vader de pijp weer uit de mond, en zei: „Waarom heb je het aangenomen, als je er niet graag heen gaat?”

Jantje keek verrast op.

„Hoe weet u dat?”

Vader maakte een beweging met z'n hoofd van: maak mij wat wijs! — en vroeg weer:

„Waarom heb je het dan aangenomen?”

Ze trok de schouders op. Wist ze zelf wel, waarom ze het aangenomen had?

„Van schrik, geloof ik.”

Tante kwam weer binnen. Zie je wel, het idee, dat ze een kopje thee kreeg, had het kind al op-gemonterd: ze zag er al heel anders uit!

Jantje knikte lachend: ja, nou was ze al heel anders.