Aan Wal

33

„Ja tante. Maar als ze nou vragen, wat ik zoo al kan?”

Tante legde haar hand plechtig op tafel. „Geloof me nou, kind: jij kunt alles, wat zoo in een huishouding te pas komt. Waarachtig, je hoeft voor een meid van achttien jaar niet onder te doen.”

Jantje lachte verlegen.

„Maar dat kan ik ze toch niet zeggen?” „Nou, dan noem je maar op: strijken, en was-schen, en...”

„Maar koken kan ik toch niet?” opperde Jantje benauwd.

„Je kunt toch wel een aardappel koken? En gestampte pot?”

„Dat eten zulke menschen niet. Niet altijd, tenminste.”

Nu kwam vader er tusschen.

„Dan zeg je: koken kan ik nog niet, maar ik denk wel, dat ik het gauw kan leeren.”

Ja, dat leek wel goed. Ze herhaalde het in gedachten, een paar keer: koken kan ik nog niet, maar ik denk wel, dat ik het gauw kan leeren. „En het loon?” ging tante praktisch verder. Jantje schrok zich dood. Het loon. Moest je daar ook al met zoo'n vreemde mevrouw over praten? O, hoe kwam ze er ooit door!

Aan wal»    3