Aan Wal

32

veter, dat zou toch eigenlijk wel goed zijn... Had ze nog wel een lint?

Nee, toen ze met tante in het kastje gezocht had, — en buiten het kastje was er niets van dat soort als kwikken en strikken, — merkten ze, dat er op het heele schip geen lint was. En dat was toch wel een noodig ding, als je op een betrekking uit ging.

Tante zuchtte, en haalde een kwartje te voorschijn. Wat moest, dat moest.

En zoo zaten tante en vader en Jantje, — Jantje mèt een hangende vlecht, maar mèt een zwarte strik er onder aan, *s avonds ijverig gebogen over de krant. Jantje had een papiertje en een stompje potlood, om de adressen op te schrijven, die vader en tante als wel-geschikt beschouwden.

Jantjes hart klopte in haar keel, telkens als ze een adres opschreef. O, ze kon het zich heelemaal niet voorstellen, dat het nu zoo gauw achter elkaar gebeuren ging. Vanmorgen wist ze nog niet, of ze het doen zou, en nu daarzoo zou ze al op weg zijn naar een mevrouw, — zou ze al tegenover een mevrouw zitten, en wie weet, wat zoo'n mevrouw je allemaal wel vroeg...

„Als ze je vragen, hoe oud je bent, zeg maar: bijna vijftien. Dat is toch waar, en het klinkt al heel anders dan veertien.”