Aan Wal

30

Ze holde naar het schip, met opgewonden-warme wangen.

En toen ze de vork in haar eerste aardappel prikte, zei ze langzaam:

„Ik denk, dat ik vanmiddag maar eens naar een betrekking ga uitkijken.”

* *

*

Maar naar een betrekking uitkijken doe je niet maar eens eventjes. Jantje had daar nog zooveel verstand niet van, maar tante wel! Die werd er weer heelemaal welbespraakt van, gaf een massa raadgevingen, vertelde ervaringen uit den tijd, dat zij nog op een betrekking uitging. Niet dat ze het vaak had hoeven doen, hoor, want ze was overal jaren, jaren gebleven. Maar ze wist nog als de dag van gisteren hoe ze de eerste keer er op uit getrokken was. Met haar moeder. Maar zij ging niet mee met Jantje, — het was veel beter, als je direct alleen er op afstapte.

Vader had niet veel gezegd, toen Jantje aan tafel haar schokkende mededeeling had gedaan. Hij had , alleen heel plotseling en heel verrast opgekeken, de vork met de aardappel omhoog in de lucht, — en toen had hij geknikt, langzaam, wel drie keer achter elkaar, en had Jantje aangekeken, en had gezegd: