Aan Wal

28

Zou tante het wel begrijpen?

„Ik wou zoo graag weer even meester Bos zien.” „Goed, kind/' zei tante goedig, „kom je niet te laat thuis?”

„Nee, tante,” — met één voet al op de plank. Op straat holde ze voort. Reuzen-idee was dat toch van haar geweest, om meester eens te vragen. Wie weet, of die haar niet een handje helpen kon! Want vader of tante kon ze er onmogelijk naar vragen; die konden toch niet zeggen: we willen je kwijt! En ze wouen haar ook niet kwijt, dat wist ze veel te goed, — alleen, het moest misschien wel...

Toen de school uitging, en de klas van Bart langs kwam, groette ze Bart nauwelijk. Ze was niet voor Bart gekomen, — alleen en alleen voor meester Bos!

„Meester?”

„Zoo, Jantje, was je daar weer?”

„Ja, meester, — ik moet in betrekking.”

Gek, nu zei ze het ineens, alsof het al zoo ver was. „Mooi zoo.”

Dat was alles, wat meester er van vond: mooi zoo. Hij vond het niet jammer voor haar, hij vroeg niet of dat nou wel moest, — hij vond het alleen maar: mooi zoo.

Nu wist ze eigenlijk niet meer, waarvoor ze verder hier gekomen was.