Aan Wal

22

't Trok wel weer bij; tante had ook gelijk, natuurlijk: 't ging allemaal veel te makkelijk, zoo doen en laten wat je zelf wou, — es een beetje langer uitblijven, als je daar zin in had, en onder-tusschen tante maar laten wachten op het water, — dat was eigenlijk wel waar. Maar dat van die betrekking en die mevrouw, dat had tante niet moeten zeggen, vond Jantje.

Ze wou er nooit graag over denken, dat ze later in betrekking moest. Want natuurlijk moest ze later in betrekking: dat kon toch maar zoo niet blijven, hier rondloopen zonder iets te verdienen, terwijl tante het werk eigenlijk alleen wel afkon, behalve de wasch misschien, omdat ze daar rimme-tiek van kreeg.

Later in betrekking. Als het dan ook maar véél later was. Als ze er voorloopig maar niet aan hoefde te denken. Niet om het werk, hoor, — ze werkte wat graag. Maar zoo'n wildvreemde mevrouw, die je misschien allemaal standjes gaf, om wat je wel en wat je niet kon helpen... en dan te denken aan hier, waar het zoo knus was...

Ze vond het wel altijd leuk, als tante van haar betrekkingen van vroeger vertelde. Maar dan moest het niet zijn, om haar aan te sporen, ook in betrekking te gaan. Tante was wie-weet hoeveel jaren in betrekking geweest, totdat moeder ge