Aan Wal

15

En meteen keerde ze zich om, en liep naar de school, — haar school was het ook geweest, toen ze voor zes jaar ook met het schip hier gelegen hadden, en ze als ferme meid van acht, van negen jaar twee jaar eiken morgen hier heen ging.

Ze kreeg een plotseling verlangen naar den meester van toen, Meester Bos. Bart had hem nu niet, maar ze wist, dat hij nog op dezelfde school was.

Als meester haar zou zien, zou hij haar dan herkennen? Natuurlijk niet, het was al bijna vijf jaar geleden, dat ze hier vandaan gingen met het schip, en na dien tijd had hij natuurlijk alweer zóó veel jongens en meisjes in zijn klas gehad!

Maar hem zien, hem alleen maar zien, met z'n grijze snor en z'n plezierige oogen en z'n lange, stappende beenen.

Ze wist haast niet meer, dat ze om Bart hierheen was gegaan. Ze dacht nu alleen aan Meester Bos, en ze vroeg zich stilletjes af, of hij haar misschien niet toch herkennen zou.

Twaalf uur. De bel ging zóó hard, dat ze er van schrok. Hè, maar heerlijk was het toch ook, om die bel weer te hooren,—hij was nog precies als vroeger.

Nu ging de deur open, en met een vroolijk lawaai stormde er een heele bende kleine jongetjes en meisjes naar buiten.