Aan Wal

*3

*t Bonte schort uit, — aan een haak tegen het deurtje opgehangen, — en dan de mantel aan. De mantel! Dat was nog niet zoo heel lang, dat ze van haar mantel kon spreken: een paar maanden pas. Tot dien tijd was ze altijd zonder mantel gegaan. Kon ook best: haar ondergoed was dik genoeg, en haar jurk zag er knap en heel uit, en als het heel erg koud was, deed ze altijd de zwarte doek om, die nog van moeder was.

Maar voor een paar maanden was tante op bezoek geweest bij een vroegere mevrouw van haar, en die had haar gevraagd, of ze ook een meisje wist van zoo en zoo groot, die de mantel wou dragen, waar haar dochtertje uitgegroeid was. Tante had natuurlijk direct aan haar gedacht, — ze zou het nooit vergeten, hoe opgewonden ze was geweest, toen tante daar thuis kwam met een mantel, een mantel, voor haar_t — de eerste van haar leven!

Hij was wat lang en wat wijd geweest, maar tante had hem ingenomen, — natuurlijk niets er af geknipt, het zat er allemaal nog in, voor de groei. Maar nu moest ze zich ook voor iedere boodschap heelemaal kleeden, dat was nogal natuurlijk!

„Dag, dan ga ik maar/' — met de emmer al aan de arm.

„Ook goeiemorgen,” knikte tante.