Aan Wal

IO

schillen, en kousen stoppen, en wat breien, en al die kleine, makkelijke dingetjes meer...

Ze wou hier niet weg, voor geen geld, hoor. Daar had je Line, op het schip aan het eind van het diep, — die kon den tijd haast niet afwachten, dat ze in betrekking mocht gaan. Nou ja, maar bij hun in 't schip was het ook lang zoo gezellig niet, — daar was wel ruzie, de jongens met elkaar, en de broertjes en zusjes met elkaar, en veel standjes kregen ze, en de gordijntjes waren er zoo zwart, — als 't bij haar thuis ook zoo was, zou ze wat graag in betrekking gaan. Maar nu? Als *t maar altijd bleef zooals nu... zooals nu...

„Nog een kopje?”

„Asjeblieft, tante.”

De bodem van het kopje had nog zóó'n laag suiker, en toch deed tante er nog een schepje bij. 't Kon er nu ook af, nu vader zooveel turf kwijt werd bij de menschen!

„Bart moet zijn nieuwe sokjes nu maar in de klompen hebben,” begon tante opeens. „De oude zijn zoo dun, daar is geen stoppen meer aan.”

„Waar heb ik ze ook weer gelegd?” bedacht Jantje.

Tante stond op van achter haar tweede kopje koffie, liep naar het lage, glimmende kastje in de hoek, knielde moeilijk ervoor neer, — ze was ook