Sterrekinderen

„Welterusten,” zegt hij dan maar, verdrietig. Hij ziet, dat moeder probeert te lachen, maar dat het niet echt is: ze huilt.

Hij ligt op zijn rug en kijkt naar de houten zoldering, vlak boven zijn hoofd. Dit is zijn nieuwe huis en zijn nieuwe bed. Het is wel leuk. Naast hem ligt een vreemde mevrouw; ze slaapt. Wat raar om naast een vreemde mevrouw te liggen en je eigen moeder geen nachtzoen te kunnen geven. Nou ja, - hij zal het voortaan maar beneden doen, vóór hij naar boven klimt. Dan hoeft moeder ook niet meer te huilen.

Wat voor dag is het vandaag? De volgende dag van gisteren. Hij heeft eigenlijk een dag overgeslagen. Of ’n nacht? Dan slaapt hij.

Huishouding

Er is wel een school, - een soort van school ten minste, met alle klassen samen in één grote tent, - maar daar mag zij niet heen. Die is alleen voor kinderen, die een poosje hier blijven, en zij gaat tóch door naar Polen, dus het is niet de moeite waard.

Poeh, het kan haar niks schelen ook. Wat kun je nou leren in die paar dagen? Ze is eergisteren met vader en moeder hier gekomen, en maandagmiddag komt de beestenwagen het kamp in rijden, die ze dinsdag naar Polen zal brengen. Alle kinderen, die hier al langer zijn, hebben het haar verteld; het is iedere week hetzelfde: een lange trein, die er van maandagmiddag tot dinsdagmorgen staat en die vol moet zijn met mensen en kinderen eer het tijd is om weg te rijden. Nou, en zij hebben niets, waardoor ze hier zouden mogen blijven, dus waarom zou ze nog naar school willen gaan en wat leren? Ze willen haar er niet eens hebben . ..

En ze heeft genoeg te doen ook. Ze zou geen tijd hebben om naar school te gaan. Vader en moeder moeten allebei werken; vader graaft en moeder schilt aardappelen in de aardappelkeuken. Dat is vandaag voor *t eerst, want gisteren waren ze maar net hier, dus toen konden ze nog niet ’s morgens vroeg naar ’t werk gaan. En nu zal zij voor de bedden zorgen en voor de rom-

103