Sterrekinderen

Langzaam, langzaam kwamen de mensen weer te voorschijn om elkaar te zien, elkaar te zoeken. Om te tellen, - om te weten, wat over was*

De moeders hielden de kinderen niet meer binnen, - als ze er ten minste nog waren. Ze dachten aan heel andere dingen dan aan de kinderen: aan de vader, die meegenomen was, - aan de andere straat, waar allernaasten woonden, - aan de verschrikking, waarvan de kleine, dompige kamer nog vervuld leek. Och nee, de kinderen hadden vrij spel.

Er is razzia geweest vandaag.

Over de raamkozijnen liggen de vrouwen en roepen haar belevenissen van vandaag de zomeravond in. Op de stoepen beneden staan de mannen en vrouwen; ze mogen dat nog, want het is nog geen acht uur. De lucht is vol stemmen, van boven naar beneden, van beneden naar boven, - opsommingen van wie zijn weggehaald. Een trieste volkstelling, - een donkere wapenschouw.

Maar midden in de straat hebben de sterrekinderen een kring gevormd. Ernstig en vol overgave zingen ze hun dansliedje. Die van de kleine binnenste kring zijn de machthebbers; ze hebben te kiezen, beurten te vergeven. Die van de buitenste kring willen gekozen worden, steken de buikjes vooruit of de bestèrde borstjes. Er is niets meer belangrijk op de wereld, - alleen of je gekozen wordt en in die kleine kring mag meedansen.

„Kies er nu maar eentje uit,

Kies er nu maar eentje uit,

Die je wel het beste lijkt,

En ga er dan mee dansen!

Tralalalalalala,

Tralalalalalala,

Ziezo, nu is het alweer uit,

En komen er weer anderen! ”

De mannen en vrouwen uit de ramen van twee, drie hoog en op de stoepen beneden praten, roepen, klagen, vragen. Ze horen en zien niet de kring daar midden in de straat.

De sterrekinderen zingen, dansen, kiezen, werven. Ze horen

10