Sterrekinderen

Telkens als de deur opengaat om een volgende zieke binnen te laten, rekken zich de beide mannen om iets te zien van wat daarachter gebeurt. De vader probeert de zuster aan de deur iets te vragen, maar die zegt, dat ze het straks wel zullen horen, als de moeder onderzocht is; ze is nu nog niet aan de beurt.

Dan komt eindelijk de dokter zelf aan de deur en roept de naam van de vader. De jongen komt mee naar voren, kijkt angstig op naar de man in de witte jas, die over moeder te beslissen heeft. De dokter, die chirurg is, straalt van vakmansijver. Hij zegt, dat het heel acuut is, - net het juiste en gunstige ogenblik om te opereren.

„Vannacht nog,” zei hij, „als de mensen weg zijn, laat ik haar naar het ziekenhuis brengen en zal ik haar opereren.”

De vader knikt. Hij laat zich meeslepen door de zichtbare geestdrift van de dokter en overziet opeens, wat het betekent: uitstel voor hen drieën, - blijven en dan verder zien. Maar de jongen heeft alleen het woord „opereren” gehoord. Opereren en ziekenhuis. Hij grijpt onbeheerst naar de witte mouw van de dokter en huilt, met een hoge, bange kinderstem:

„Dokter, dokter, - is dat gevaarlijk? Gaat ze dan dood?”

De dokter lacht, zo hard als het nauwelijks aan de ingang van een ziekenzaal in een sterrehuis, geoorloofd is.

„Jongen, wees blij! Het had niet mooier op tijd kunnen komen! Jullie kunt morgen om zes uur naar huis terug!”

Dan laat de jongen de mouw van de dokter los, alsof hij zich er aan heeft gebrand. Blij zijn, - met moeders pijn! Niet mooier op tijd, moeders pijn ...

Hij keert zich om en duwt zich huilend een weg door de dringende massa.

Ontlading

Sinds vader en moeder met de andere kinderen weg zijn gestuurd en zij, de oudste, achter mocht blijven omdat ze tot een groep leerlingen hoorde, die niet hoefden gaan, heeft ze er eigenlijk naar verlangd, zelf te worden gehaald. Ze had mee willen gaan, toen al, maar vader en moeder wilden het niet; ze zeiden, dat je

88