Sterrekinderen

Er zou een tijd komen na deze tijd en dan zouden ze intussen klaar zijn. En nog, - en nog

Als ze doorgestuurd zullen zijn, met z’n drieën, dan moet daar ginds ergens een uitweg zijn, vroeger of later. Ze zullen die vinden; ze zullen elkaar helpen, die te vinden. Ze hebben vannacht van vader en moeder afscheid genomen, die nog niet worden weggestuurd, en ze hebben iets van deze zekerheid bij hen achter kunnen laten.

Samen gaan ze door alle formaliteiten, alle registraties; ze dragen immers dezelfde naam, die met dezelfde letter van het alfabet begint, - dat maakt alles makkelijker. De oudere volbrengt het allemaal, maar in het smalle gezicht van de jongere, dat eigenlijk nog een kindergezicht is, sluiten zich de lippen vastbesloten en hij heeft het gevoel, of hij zelf de daden doet, die gedaan moeten worden.

De oudere zit in midden. Als het hoofdje van de vrouw slapend tegen zijn schouder leunt, kijken de broers elkaar aan en glimlachen. Zij zijn de mannen.

Over hun hoofden heen galmt de luidspreker, de hele nacht door, de hele morgen door. Ze horen het nauwelijks meer. Tot hun naam geroepen wordt, - de naam van de oudere en van zijn vrouw. Ze moeten de tochtige brandgang door tot achter het toneel. Op het toneel wordt het hazardspel gespeeld van wie wel en wie niet moeten gaan.

„Tot straks,” zeggen ze tegen de jongere. „Ga maar niet mee; wij maken het wel voor je in orde.”

Hij ziet ze van zijn plaats uit een poosje later als kleine spelers op het toneel komen, achter veel anderen. Het stuk vlot niet; het duurt lang, eer hij ze ziet praten met die daar achter het houten tafeltje zitten en schrijven.

Er is iets niet goed. Hij ziet, als de gespannen toeschouwer van een stuk, dat het publiek met vakmanstrucs v/eet te binden, hoe papieren te voorschijn worden gehaald, hoe „nee” wordt geschud. Hij is te zeer er in betrokken om te kunnen nadenken over wat het kan betekenen; hij wacht alleen maar met bonzend hart op de terugkeer van die bij hem horen. Dan ziet hij ze met gebogen hoofd het toneel verlaten.

Als ze vóór hem staan^ weet hij het nog niet.

84