Sterrekinderen

naar de ziekenzaal en woedt over de vele zieken, die hem natuurlijk voor de mal houden. Hij dreigt de Joodse doktoren met de dood, omdat ze zoveel Joden achterhouden. De Joodse doktoren kennen dit; ze zijn al lang niet meer bang voor de dood en wijzen op zieken, die werkelijk niet kunnen gaan.

„Onder de veertig graden koorts kan alles reizen,” brult de allerhoogste macht. „En ze worden gecontroleerd.”

Maar de vader van de zusjes kan geen schoen over zijn gezwollen been krijgen.

„Ach wat! Het is droog weer, - dan gaat hij maar zonder schoen! ”

Moeder wekt de zusjes in de al uitgestorven hoek van de gang. Ze kunnen niet wakker worden en moeder moet de waslapjes kletsnat maken met water van de ziekenzaal en ze daarmee het gezicht wassen, om ze tot leven terug te brengen.

Ze begrijpen het niet. Ze staan wankelend op hun beentjes en laten zich door haastige vingers in veel kleren hullen. Dan begrijpt het grootste zusje, dat het wel weer iets met de soldaten te maken zal hebben.

„De soldaten zijn niet stout,” zegt ze.

Het kleinste zusje knikt en stamelt, nog slapend: „Nietout.”

De jongere

Ze hadden het zich zo anders gedacht, de grote broer en zijn jonge vrouw en hij, de jongere. Het is al een paar jaren geleden, al van vóór de grote broer aan een meisje dacht, dat ze zeker wisten: samen naar Palestina, als ze klaar zijn met hun beroepsopleiding. Misschien had de grote broer niet op de jongere zullen wachten, - hij kon immers vast een plaats klaar maken voor hem, - maar dat ze zouden gaan, dat was hun zekerheid, die de jonge vrouw later met ze heeft gedeeld.

Het is alles te laat gekomen. In het begin van de bezetting, toen ze nog niets wisten van wat het later zou betekenen, zijn ze rustig voortgegaan met hun werk, dat gericht was op Palestina.

83