Sterrekinderen

is, of ze met haar kind op alle plaatsen zit, - en in werkelijkheid is ze nauwelijks van haar matras af geweest. En waar je haar ontmoet, heeft ze haar kind in de armen en voedt het.

Kan een kind zóveel melk drinken? Wordt het nooit verzadigd?

Och nee, het drinkt nauwelijks. Misschien heeft het ’n paar keren deze hele nacht en dag werkelijk gedronken. Verder heeft het alleen de warmte ingezogen, die de moeder uitstraalt, is het omhuld geweest door de koestering van dit oer-moederlijf, heeft het geslapen en zich behaaglijk gevoeld en niet geweten, dat om hem heen een wereld verging.

Wie in de schouwburg is om zijn armzalige hulp te bieden, moet zelf ook een punt vinden, waar hij hulp vandaan haalt. Die zoekt, al helpende, of er ook een mens is in deze deinende massa, die wat te geven heeft.

Wel, - deze moeder heeft iets te geven. Ze zit en voedt haar kind en haar gezicht is tevreden en ontspannen.

„Moet je zelf niet rusten, moeder? Even de ogen dicht doen en het kind naast je neerleggen en je uitstrekken op de matras? Heeft het kind nog niet genoeg gehad?”

De moeder schudt het hoofd met een glimlach. Ze verwacht niet, te worden begrepen, maar ze probeert, antwoord te geven op domme vragen.

„Ik ben niet moe.”

„Maar je zult moe worden, - veel te moe voor wat je nog te wachten staat.”

„Moe worden is niet erg.”

Dan krijgt ze medelijden met het gezicht tegenover haar, dat haar taal niet schijnt te verstaan. Ze buigt zich naar voren, over het kind heen, het gezicht geheven naar wie daar zo hoog uitsteekt boven haar gehurkte houding op de matras.

„Ik wil niet, dat mijn kind iets merkt. Ik wil niet, dat het huilt. Nooit.”

Wat kun je soms hoog en krachtig uitsteken boven wat daar neerhurkt, en in wezen klein en armzalig neerknielen, de open hand geheven om een aalmoes, - die je gul gegeven wordt. . .

73