Sterrekinderen

Het daglicht, dat in de schouwburg niet doordringt, maar door de kleine vensters in de gangen spaarzaam naar binnen is gekomen na de eerste nacht, heeft zich al weer teruggetrokken; de uren zijn voorbij gekropen en het is weer avond. Het spook van vertrekken komt dichter bij; het wordt zonder weerzin begroet, omdat het ’t andere spook, dat in het sterrehuis rondwaart, zal overwinnen. De reis kan niet ontzettender zijn dan dit huis. En wat na de reis komt, - och, wat doet het er toe?

De moeders worden onrustig. Ze maken zich klaar voor het vertrek en de kinderen zijn er nog niet. Ze zullen ze toch wel terug krijgen? Ze worden hun toch niet afgepakt - nu al?

Dan galmt de omroeper, dat alle moeders in de hal moeten komen. Er klinkt een gesmoorde juichkreet op, zoals deze ruimte nog niet gehoord heeft. Jammerkreten heeft dit huis gehoord, en zuchten, en snikken, - ja, en ook doodsgerochel, - maar dit geluid is nieuw.

Ze stromen samen in de hal, de moeders. Ze kijken elkaar lachend in de ogen, als kinderen, wie een feest is beloofd. Hun blikken zijn gespannen op de buitendeur gericht, die achter een gordijn is verborgen.

En dan gaat het gordijn opzij en het eerste helpstertje staat er met een kind op de arm. De moeder schiet naar voren, roept „van mij!” en steekt de armen uit met hetzelfde gebaar als haar kind de armen uitsteekt. De kreet van de moeder en van het kind zijn ook dezelfde. De moeder vlucht naar binnen met haar geschenk, alsof ze bang is, dat het haar nog kan worden afgenomen.

En telkens gaat het gordijn opzij, en telkens staat er een helpstertje met een kind. En telkens roept een moeder „van mij!” en vlucht een moeder de hel binnen met haar herkregen schat.

Over een half uur zullen ze uitgedreven worden. Waarheen? Het komt er niet op aan: ze hebben hun kinderen terug.

Vreugde, - vreugde in de hel. Of is misschien de deur een beetje opengekierd, die de hel van de hemel scheidt?

69