Sterrekinderen

zonder klacht en zonder vraag ópkijken en ontwijkt dan schuw haar blik.

„Hoe oud is ze?” vraagt hij naar opzij.

„Vijf maanden,” zegt de Joodse dokter en noemt de tempe-ra tuur van wat daar in de deken verborgen is.

„Nee, - de moeder.”

De dokter buigt zich over de moeder heen en vraagt hoe oud ze is.

„Negentien jaar.”

Dan schuifelt de allerhoogste macht ongedurig met de voeten. Hij blijft opzij kijken.

„Ik heb geen tijd vannacht voor al die gevallen,” zegt hij schor. „Alle zieken kunnen achterblijven.”

De moeder kijkt in de toegevouwen deken en glimlacht.

Geschenk

Dit is iets nieuws, en allen, behalve de kinderen zelf, zijn er blij mee: de kinderen hoeven niet al die vierentwintig uur in het volle sterrehuis te blijven, maar worden weggehaald naar de overkant, waar een Joods kinderhuis is met helpstertjes, met bedjes, met loophekken, met stoeltjes, - en met véél melk en pap.

De moeders, verlicht en toch verzorgd, blijven achter in de hel van de schouwburg, maar nu hindert het niet meer, in de hel te zijn, - de kinderen zijn er immers uit! En morgennacht,, als ze verder worden gestuurd, krijgen ze de kinderen eerlijk, éérlijk terug.

Ze stellen de huilende kinderen gerust, zoenen ze, nemen afscheid van ze voor een hele dag en kijken met wat afgunst en wat dankbaarheid de helpstertjes na, die elk met een kind in de armen door de deur naar buiten gaan, die voor de moeders is afgesloten.

Dan gaat het sterrehuis-leven in al zijn gruwelijkheid verder, maar zonder de kinderen; die slapen in een bed, worden morgen gewassen, zullen spelen en gevoed worden, - zullen nog één dag, nog één enkele dag leven zoals kinderen moeten leven. Daarna, -maar dan zijn ze immers met de moeders samen! Dan hindert het immers niet meer!

68