Sterrekinderen

in de schouwburg zijn; zonder de meespelenden kan het spel immers niet beginnen.

En als de granaatscherven nu op hen neerkletterden, op hen en hun kinderen, - wat kan het: ze schelen? Dit is tóch het einde. Een granaatscherf zou genadiger zijn. Het oorverdovend onheil in de lucht is de geluidsinstallatie van het gruwelspel, dat in de schouwburg zal worden opgevoerd. Maar geen toeschouwer rilt bij dit gruwelspel; rillen doe je alleen, als je fantasie met grove middelen geprikkeld wordt. Dit is echt.

Echt zijn de huilende kinderstemmen in de couloirs, de wandelgangen, op de balkons, de amfitheaters, de trappen, in de parterre, de hal. Stemmen van baby’s, die gewend waren te slapen tussen avond- en ochtendmaaltijd en nu voorgoed de afgeslotenheid van een kamer verlaten hebben. Stemmen van kleuters, die neer zijn gelegd op strozakken in de couloirs, - want moeders met kleine kinderen krijgen een matras in plaats van een klapstoeltje in de schouwburgruimte, - en die moeten proberen te slapen omdat het nacht is. Ze kunnen niet slapen, want langs de open kant van hun slaapruimte golft, zonder ophouden, de stroom van mensen. Ze willen niet slapen, want het is hun bed niet, hun slaapkamer niet, en er kan zoveel verschrikkelijks op hen af komen, en terwijl ze slapen kan moeder bij ze weggaan. Ze kunnen niet, ze willen niet slapen, - en toch zijn ze zo vreselijk moe.

Echt is het geschuifel van voeten, de trappen op, de trappen af - echt en zonder eind. Echt is het gekreun en gejammer onder de nok van het dak, waar het ziekenzaaltje is ingericht, - echt en niet te verdragen, - niet te verdragen.

Maar echt is ook het gelach van de heel jonge mensen, die een avontuur of een moeilijk te volbrengen opgaaf zoeken in het plotseling wegvallen van beschut tende of beperkende muren, van een koesterend of al te bindend thuis. Ze zoeken elkaar, de jongens de jongens en de meisjes de meisjes, - soms zoeken de jongens en meisjes elkaar, - zonder het te weten geven ze elkaar de steun, die hun af genomen was toen ze de deur van het veilig thuis achter zich dichtsloegen. O, ze zijn echt, als ze lachen en praten en als ze stil zijn en de lip'pen opeenklemmen.

56