Sterrekinderen

hoort ze moeder zeggen: „Jij mlt een blokfluit hebben. Op papieren geld kun je geen muziek maken en op een blokfluit wel.”

In de lege winkel, waar ze moeten wachten tot er iemand komt, kijkt ze begerig rond naai: al de muziekboeken, al de instrumenten, die er liggen. Ze weet al welke blokfluit ze zal kiezen: die donkerbruine, die heeft eigenlijk op haar liggen wachten.

Een helblonde juffrouw komt het trapje af naar de winkel. Ze kijkt ze aan, ziet ze in ’t gezicht, dan lager, naar de sterren.

„Dames, u bent hier niet gewenst,” zegt ze met een hoge stem en ze wijst op een bordje, dat in de winkel hangt en dat ze niet gezien hebben.

„Joden niet gewenst.”

Op straat, een beetje duizelig, klampt ze zich aan moeders arm vast.

„Laten we maar naar huis gaan,” zegt ze moe.

Veiligheid

Dit is het ergste van alles, erger dan razzia’s en overvalwagens en alle dingen, die er zijn en die er dreigen: dat vader en moeder zo bang voor haar zijn. Dat ze haar en zichzelf en alle kostbare dingen, die ze hebben in veiligheid willen brengen en in veiligheid willen houden.

In de Joodse krant staat iedere week genoeg, wat je niet mag; af en toe in de grote kranten ook, als de andere mensen moeten weten, wat de Joden niet mogen en wat zij niet mogen tegenover de Joden. Het meeste van wat je niet mag, weten de andere mensen niet, omdat dat alleen in de Joodse krant heeft gestaan. Je kunt beter onthouden wat wèl dan wat niet mag, want er mag zo wat niets.

Maar van het beetje, dat je wel zou mogen, mag weer een heleboel niet om vader en moeder, - omdat ze zo bang zijn en omdat ze haar en al wat ze hebben willem verstoppen voor het gevaar. Dat is het ergste van alles. Andere meisjes doen iedere dag net zoveel als de krant ze heeft toegestaan. Ze halen uit elke dag

40