Sterrekinderen

Nu lopen ze in de drukke winkelstraat. Veel van hun boodschappen hebben ze al gedaan; het is allemaal niet zo vrolijk en zo leuk geweest als ze zich heeft voorgesteld, maar van deze winkelstraat, waar het vroeger het hoogtepunt is geweest van drukte en licht en wonderdingen achter glas, verwacht ze de vergoeding voor wat ze in de andere straten te kort is gekomen.

Er lopen niet veel sterren. Toch mag je er komen, anders stond er aan het begin van de straat wel „Verboden voor Joden” en anders had de politie ze er dadelijk wel uitgestuurd. Ze kijkt de mensen aan, die ze tegenkomen, of ze een ster dragen en of ze soms onvriendelijk naar hun sterren kijken. Je weet het niet meer: toen de sterren er pas waren, hebben veel mannen hun hoed voor je ster af genomen, uit eerbied en omdat ze het zo erg vonden. Nu is ieder er aan gewend; je weet niet meer, of ze je willen wegkijken met je ster of dat ze de hoed voor je hadden afgenomen, als het niet zo’n gewoon gezicht was geworden, een Jood met een ster.

„Daar hebben we vroeger een kop chocola gedronken,” verkneukelt zij zich bij de herinnering. Het hindert haar niet erg, dat er nu aan de deur van de melksalon staat „Verboden voor Joden”. Ze verliest zich graag in wat vroeger is geweest. De dingen van nu neemt ze op de koop toe; de dingen van vroeger zijn het enige prettige om aan te denken.

Dan staan ze voor het raam van een muziekwinkel. Hun piano is uit huis sinds je ieder ogenblik kunt worden weggehaald: het zou zo jammer zijn, de piano achter te laten. Maar kijken naar muziekboeken, - kijken en nagaan, wat je wel en wat je niet hebt gespeeld, - dat kun je nog, al heb je geen piano meer. Kijken en denken, dat je weer naar je muziekmeester gaat met de boeken in je tas en dat je weer voor hem spelen zult zo mooi als je maar kunt, zo mooi als je het in de beste ogenblikken van die week nog niet thuis hebt gedaan.

„Een blokfluit. . .” droomt ze opeens, vertederd. „Daar kun je ook op spelen, en je kunt hem in je rugzak meenemen als je wordt weggehaald ...”

Heeft ze het hardop gezegd? Moeder kijkt haar van opzij aan en trekt haar dan met een plotselinge beweging mee naar de winkeldeur. Ze weet niet dadelijk, hoe ze het heeft, maar dan

39